Wpływ terapii immunomodulującej z zastosowaniem INF‑β, GA i DMF na zahamowanie aktywności rzutowo‑remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego

Abstract

Wstęp. Brak klinicznych i radiologicznych oznak aktywności choroby, jakimi jest wskaźnik NEDA‑3, jest coraz częściej stosowany w praktyce klinicznej jako cel leczenia stwardnienia rozsianego (SM). Celem badania była ocena wpływu leków pierwszej linii na utrzymywanie się statusu NEDA‑3 u chorych z rzutowo‑remisyjną postacią SM. Metody. Badaniem retrospektywnym objęto grupę 222 chorych z rzutowo‑remisyjną postacią SM leczonych lekami pierwszej linii w Poradni Stwardnienia Rozsianego przy Klinice Neurologicznej WIM w latach 2010–2017. Wyniki. U ponad połowy chorych nie odnotowano klinicznych ani radiologicznych oznak aktywności choroby w poszczególnych rocznych cyklach leczenia. Status NEDA‑3 utrzymywał się u 37,26% pacjentów po 2 latach i 14,94% chorych po 5 latach leczenia. Brak prążków oligoklonalnych w płynie mózgowo‑rdzeniowym okazał się korzystnym czynnikiem prognostycznym, mającym wpływ na wydłużenie czasu utrzymywania się statusu NEDA‑3 u leczonych chorych. Wnioski. Utrzymywanie się statusu NEDA‑3 u chorych leczonych lekami pierwszej linii przez ponad 3 lata terapii jest rzadkie.