Wpływ leczenia immunomodulującego chorych na SM na wybrane czynniki procesów zapalnych

Abstract

Stwardnienie rozsiane (SM) jest demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego o niejasnej etiologii. Dowiedziono, że demielinizacji towarzyszy miejscowy proces zapalny, który jest wynikiem odpowiedzi autoimmunologicznej wobec antygenów mielinowych. SM w zależności od objawów klinicznych jest klasyfikowany głównie jako postać rzutowo-remisyjna, która stanowi około 85% wszystkich przypadków MS. Interferony to wiodąca grupa leków stosowanych w terapii SM. Mechanizm ich działania na czynniki zapalne i proces demielinizacji wciąż nie jest do końca poznany a leczenie wciąż nie w pełni skuteczne. Z badań klinicznych pacjentów z SM wynika, że interferony-IFN-β1a i IFN-β1b mają różne działanie terapeutyczne. Te różnice w działaniu mogą wynikać z innych szlaków regulacji procesu zapalnego w przebiegu demielinizacji, ale w przypadku obu INF-β obserwuje się poprawę obrazu klinicznego chorych z SM. Doświadczalny model zwierzęcy stwardnienia rozsianego z wykorzystaniem szczurów (EAE-ang. experimental autoimmune encephalomyelitis) pozwala zbadać patomechanizmy stwardnienia rozsianego jak i zmiany zachodzące w OUN pod wpływem leczenia interferonami. Celem pracy jest ocena wpływu terapii immunomodulującej izoformami interferonu beta na wybrane wskaźniki procesu zapalnego w SM. W ramach realizacji postawionego celu podjęto ocenę kliniczną wpływu 3 letniej terapii immunomodulującej izoformami interferonu beta (IFN-β) 1a i 1b na stan neurologiczny oceniany skalą EDSS i rocznym wskaźnikiem rzutu oraz wybrane czynniki prozapalne (IL-6, INF-γ, TNF-α), przeciwzapalne (IL-10) u pacjentów z SM. Uzyskane wyniki zweryfikowano poprzez zbadanie sposobu modulacji procesu zapalnego przez izoformy IFN-β w korze mózgowej na modelu zwierzęcym SM. Uzyskane wyniki wskazują, że 3 –letnia terapia IFN-β1a i 1b powodowała poprawę stanu klinicznego pacjentów połączoną z obniżeniem stężenia czynników prozapalnych (IL-6, IFN-γ, TNF-α) w surowicy pacjentów z SM. Ponadto IFN-β powodowały zmiany stosunku stężenia cytokin prozapalnych do przeciwzapalnych, IFN-β1a zwiększał a IFN-β1b zmniejszał stosunek cytokin pro-do przeciwzapalnych, co może tłumaczyć statystycznie znamienny lepszy efekt terapeutyczny IFN-β1b u pacjentów z SM. Wyniki uzyskane na modelu doświadczalnym potwierdziły, że obie izoformy IFN-β (IFN-β1a, IFN-β1b) działają protekcyjnie na proces demielinizacji ośrodkowego układu nerwowego i stan neurologiczny poprzez obniżenie badanych czynników prozapalnych w korze mózgu szczurów z EAE.