Hiperkalcemia w przebiegu długotrwałego leczenia litem

Abstract

Sole litu są powszechnie stosowanym stabilizatorem nastroju o wąskim zakresie terapeutycznym. Jego przekroczenie oraz długotrwała terapia obarczone są ryzykiem wystąpienia ostrych i przewlekłych powikłań ze strony układów: sercowo-naczyniowego, pokarmowego, moczowego oraz dokrewnego. Do najczęstszych zaliczana jest hiperkalcemia mogąca stanowić niezależną przyczynę objawów układowych. Omówiono przypadek 66-letniej chorej długotrwale stosującej lit z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej, u której wystąpiły objawy neuropsychiatryczne z towarzyszącymi wykładnikami ostrego uszkodzenia nerek. W toku diagnostyki stwierdzono hiperkalcemię oraz przedawkowanie litu. Dodatkowo pacjentka prezentowała liczne zaburzenia mogące wynikać z ostrego zatrucia litem, ale także toksyczności przewlekłej w tym: niedoczynność tarczycy, bradykardię, zespół parkinsonowski. Po odstawieniu litu i zastosowaniu leczenia zachowawczego hiperkalcemii oraz ostrego uszkodzenia nerek uzyskano znaczną poprawę kliniczną. Natomiast parametry nerkowe oraz stężenie wapnia w surowicy krwi powróciły do normy dopiero po upływie sześciu miesięcy od wypisu ze szpitala. Celem pracy było nakreślenie profilu możliwych działań niepożądanych leczenia litem, które składają się na złożony obraz kliniczny. Przedstawiono postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne w hiperkalcemii i zatruciu litem oraz sposoby zapobiegania ich wystąpieniu.