Postępy diagnostyki i leczenia moczowodów olbrzymich u dzieci

Abstract

U dzieci z zakażeniami układu moczowego coraz częściej wykonuje się badania ultrasonograficzne w celu wczesnego wykrycia wad układu moczowego. Do wad, których konsekwencją może być zastój moczu, należą między innymi moczowody olbrzymie. Większość autorów za moczowody olbrzymie uważa moczowody szersze niż 7 mm. Moczowody olbrzymie dzieli się w zależności od przyczyny na pierwotne i wtórne. Podejrzenie moczowodu olbrzymiego zobowiązuje do ustalenia przyczyny oraz zaplanowania leczenia zapobiegającego zakażeniom i postępującemu uszkodzeniu funkcji nerek. Podstawowym badaniem pozostaje ultrasonografia jamy brzusznej i układu moczowego. Kolejnym najczęściej wykonywanym badaniem jest cystografia mikcyjna. Badanie pozwala między innymi na rozpoznanie refluksu pęcherzowo‑moczowodowego. Wskazane jest także wykonanie renoscyntygrafii, która pozwala na ocenę funkcji nerek oraz określenie stopnia zaburzeń odpływu moczu. Ocenia się, że blisko 80% moczowodów olbrzymich nie wymaga interwencji, gdyż problem ustępuje samoistnie. U 15–20% dzieci z moczowodem olbrzymim konieczne jest leczenie operacyjne. Polega ono na wycięciu dystalnego, zwężonego odcinka i przeszczepieniu moczowodu olbrzymiego w nowe miejsce w obrębie trójkąta moczowego. Wspólnym celem wszystkich sposobów reimplantacji jest uzyskanie długiego podśluzówkowego odcinka moczowodu, co ma zabezpieczyć przed odpływem pęcherzowo‑moczowodowym.