Poczucie sensu własnego życia pacjentów przewlekle chorych

Abstract

Wymiar duchowy stanowi czwarty wymiar ludzkiego istnienia, uzupełniając trzy pozostałe: fizyczny, psychiczny i społeczny. Może on zarówno sprzyjać zdrowiu – poprzez nadawanie czy raczej nieustanne odkrywanie sensu życia, cierpienia i umierania, jak i wpływać negatywnie – bierne oddanie się Istocie Najwyższej, wiążące się z bezczynnym oczekiwaniem na interwencję, czy religijne interpretowanie przyczyn choroby prowadzące do przeżywania jej w poczuciu winy, niesprawiedliwości, krzywdy. Poczucie sensowności wyraża się motywacją jednostki do działania, jest to równocześnie stopień, w jakim człowiek przeżywa swoje istnienie zarówno w wymiarze poznawczym, jak i emocjonalnym, dochodząc do ostatecznej konkluzji, że jego życie ma sens. Prezentowane badanie ma na celu sprawdzenie, czy i w jakim stopniu osoby zdrowe różnią się w nasileniu poczucia sensu własnego życia od osób przewlekle chorych oraz czy poszczególne grupy osób przewlekle chorych różnią się oczekiwaniami wobec przyszłości i pod względem oceny swoich relacji z bliskimi.